Παρασκευή 23 Νοεμβρίου 2012

"Γιατί σιωπούν οι άνθρωποι στις κρίσιμες στιγμές;"

   Θυμήθηκα πάλι την εργασία μου με τον Καραθεοδωρή. Με βασάνιζε πολύ καιρό η στάση του: Ήταν Μάρτιος του 1933. Ο Αϊνστάιν είχε κάνει δηλώσεις στην Αμερική για την έλλειψη πολιτικής ελευθερίας στη Γερμανία. Οι αρχές του Καντ και του Γκαίτε, έλεγε, έπαψαν να τιμώνται πια στη δημόσια ζωή της χώρας. Το πρωσικό Υπουργείο Παιδείας απαίτησε από την Ακαδημία να καταδικάσει τις δηλώσεις του. Ο γραμματέας της, Ερνστ Χάιμαν, τον κατηγόρησε ότι υποδαυλίζει το μίσος στη Γαλλία και την Αμερική. Ο Μαξ Πλανκ τον προέτρεψε να φύγει από την Ακαδημία. Η κατάληξη όλων αυτών ήταν να τον διαγράψουν από τα μητρώα τους η πρωσική και η βαυαρική Ακαδημία.
  "Αν λύσετε όμως το πρόβλημα των κλειστών γραμμών του χρόνου, θα σταθώ μπροστά σας, με σταυρωμένα από ευσέβεια τα χέρια..." έγραφε ο Αϊνστάιν σε επιστολή του προς τον μεγάλο έλληνα μαθηματικό το 1916. Κι ο Καραθεοδωρή, που ήταν μέλος και των δυο ακαδημιών, τι είπε για τον συνεργάτη του, όταν εκείνες αποφάσισαν τη διαγραφή του; Στην πρωσική, μάλιστα, ο Αϊνστάιν ήταν μεταξύ εκείνων που εισηγήθηκαν να γίνει μέλος της. Δεν είπε λέξη. Γιατί σιωπούν οι άνθρωποι όταν δεν πρέπει; Όλα τα καθεστώτα, όλες οι αδικίες στηρίζονται στη δική του σιωπή. Θέλω όμως να είμαι δίκαιος. Στον πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο δεν παρασύρθηκε από την εθνικιστική υστερία των διανοουμένων που υπέγραφαν διακηρύξεις υπέρ του πολέμου και της Γερμανίας. Όμως στη δεκαετία του '30 δεν είπε τίποτε εναντίον των ναζί. Δεν υπερασπίστηκε τους εβραϊκής καταγωγής συναδέλφους του. Εκπροσώπησε τη Γερμανία στη Διεθνή Διάσκεψη Μαθηματικών της Ρώμης κατά τη διάρκεια του πολέμου. [...].
   Παρ' όλα αυτά, ήθελα να ξέρω. Τι σκεφτόταν ο Καραθοδωρή τη μέρα που οι Γερμανοί εισέβαλαν στην πατρίδα του; Η συγγενής του Πηνελόπη Δέλτα αυτοκτόνησε την ίδια μέρα. Κάποιοι φίλοι του στην Αθήνα πέρασαν στην Αντίσταση. Δεν έκανε καμία δήλωση από το Μόναχο. Δεν άφησε κανένα γραπτό.
   Τι είναι πατρίδα; Θυμήθηκα πάλι την ερώτηση που έκανα στον Ερρέρα. Πλάι στην πατρίδα των προγόνων του είχε χτίσει μιαν άλλη. Στο Μπιρκενάου τραγουδούσε Βαμβακάρη. [...].
Σκέφτομαι τους Εβραίους και τους Οθωμανούς που είναι ακόμη θαμμένοι κάτω από το χώμα. Εκείνους που έφυγαν με την κρυφή νοσταλγία να την ξαναδούν κάποτε. Τους χιλιάδες έλληνες πρόσφυγες που εγκαταστάθηκαν (στη Θεσσαλονίκη) και την αγάπησαν. Ακόμα και τους Ρωμαίους που σκοτώθηκαν στο Ιπποδρόμιο. Τους νέους μετανάστες από την Αλβανία, τη Μολδαβία και το Ιράκ. Οι τροχιές όλων διασταυρώνονται σε τούτη την ωραία αμφιθεατρική σκηνή με θέα τη θάλασσα. Έρχονται από άλλους τόπους και, χωρίς να το καταλάβουν, αγαπούν τους δρόμους, αλλάζουν τον καφέ που πίνουν, τις καθημερινές τους συνήθειες. Πάνω στην παλιά γλώσσα, πάνω στην Καστίλη, πάνω στο Saint Clair sur l' Elle γράφονται ανεπαίσθητα καινούργιες γλώσσες, καινούργιοι δρόμοι, καινούργιες αγάπες. Συνυπάρχουν όλα σε ομόκεντρους κύκλους, έτσι που στο τέλος να μην ξέρεις τι είναι πατρίδα. Οι πέτρες ή τα αισθήματα; Οι πέτρες αυτής της πόλης (της Θεσσαλονίκης) άλλαζαν χρώματα. Μήπως πατρίδα είναι ό,τι αγαπάμε; Δυστυχώς, οι νεκροί δεν μπορούν να μας το πουν. Όμως οι βροχές που φέρνει ο Βαρδάρης ξεπλένουν την πόλη. Ποτίζουν τα χώματα μέσα στα οποία χωνεύουν όλοι. Μαζί και το μελαγχολικό παρόν. Με τα ευρωπαϊκά ρούχα και την ανατολίτικη καρδιά. Την πόλη που αναζητά το πρόσωπό της στρέφοντας το βλέμμα εναλλάξ στα δυο σημεία του ορίζοντα. Αναποφάσιστη να επιλέξει το πρότυπό της και να συγχρονίσει τα ρολόγια.
   Τι αγαπούσε ο Καραθεοδωρή; Τα μαθηματικά! Έμεινε ως το τέλος του πιστός στην πατρίδα του Γκαλουά, του Νεύτωνα και του Πυθαγόρα.
-------------------------------------------------------------------------------------------------------

   Το παραπάνω απόσπασμα είναι ένας από τους εκτενείς εσωτερικούς μονολόγους του Οδυσσέα Πανταζή, του ενός από τους δύο ήρωες του Μάκη Καραγιάννη, στο βιβλίο του "Το όνειρο του Οδυσσέα", που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Μεταίχμιο τον Σεπτέμβριο του 2011. Ο δημοσιογράφος Οδυσσέας Πανταζής προσπαθεί να εξιχνιάσει τη δολοφονία του παιδικού του φίλου, Στέφανου Δενδρινού, αντιπρύτανη στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο, που είναι ο δεύτερος ήρωας στο μυθιστόρημα του Καραγιάννη, ενώ ταυτόχρονα αναζητά τα αίτια που οδήγησαν τον ίδιο στο περιθώριο της ζωής. Η εναγώνια αναζήτηση του Πανταζή, σκιαγραφείται από τον Καραγιάννη με μια πληθώρα ερωτημάτων, καθένα από τα οποία θα μπορούσε να αποτελέσει το κεντρικό ερώτημα, ανάλογα με το πού θα εστιάσει ο αναγνώστης. Στον έρωτα; Στις ανθρώπινες σχέσεις; Στις κοινωνικές δομές; Στις διαπλοκές; Στις ηθικές αξίες; Στη διαφθορά; Στη διαχείριση της εξουσίας; Στη διαχείριση της ... μοίρας των ανθρώπων που ξεριζώνονται...
Διαβάζω  τις μέρες αυτές το βιβλίο του Μάκη Καραγιάννη, που είναι το θέμα συζήτησης στη  συνάντηση της λέσχης ανάγνωσης, το μήνα Δεκέμβρη. Και διαβάζοντάς το διαπιστώνω ότι κάποια από τα ερωτήματα του Οδυσσέα Πανταζή αντηχούν στα αυτιά μου στη διάρκεια της μέρας με διάφορες αφορμές. Σήμερα το πρωί, για παράδειγμα,  στο σχολείο είδα στο διάδρομο, έξω από το γραφείο του Διευθυντή, μια ντουζίνα δεκαπεντάχρονων κοριτσιών να κλαίνε, άλλα γοερά κι άλλα βουβά. Πλησίασα περισσότερο, για να μάθω τι συμβαίνει. Δυο τρυφερά νεανικά πρόσωπα στο κέντρο, με κατακόκκινα μάτια, να σου ραγίζουν την καρδιά, κι άλλα, τριγύρω τους, σε ομόκεντρους κύκλους, να κλαίνε κι αυτά. Μαθήτριές μου. "Τι πάθατε κορίτσια;", δεν πήγε το μυαλό μου. "Φεύγει η Ντιάνα, κυρία", μου ψιθύρισαν."Επιστρέφει στη Ρωσία, αύριο". Στη Ρωσία! Δεν είχα καταλάβει πως ... Επειδή τα παιδιά που γεννήθηκαν εδώ, που μεγάλωσαν μαζί με τα ...δικά μας παιδιά, είναι δικά μας παιδιά..
Δεν πλησίασα περισσότερο. Πέρυσι, στο τέλος της χρονιάς, είχε φύγει η Ίλντα. Οι γονείς της περίμεναν να κλείσουν τα σχολεία. Με χαιρέτησε πέφτοντας στην αγκαλιά μου. "Θα είσαι καλά κι εκεί, στην καινούρια σου πατρίδα, επειδή είσαι ικανή" της είχα πει με έναν κόμπο στο λαιμό. "Το ξέρω, κυρία" μου απάντησε, με ένα δάκρυ να γυαλίζει στην άκρη του ματιού. Σήμερα όμως τη Νάντια δεν τη χαιρέτησα. Δεν θέλησα να διαταράξω το δικό τους αποχαιρετισμό. Έμεινα από απόσταση να βλέπω τις συμμαθήτριές της να την εναγκαλίζονται, κλαίγοντας. Το κορίτσι αυτό που γεννήθηκε εδώ, που μεγάλωσε μαζί με τα κορίτσια που έκλαιγαν τώρα γύρω του, φεύγει αύριο για την ... πατρίδα του! "Τι είναι πατρίδα;", ρωτώ κι εγώ μαζί με τον Οδυσσέα Πανταζή. Τι είναι; Μήπως είναι το μέρος που γεννήθηκαν οι γονείς μας ή οι παππούδες μας; Είναι οι πέτρες ή οι ζεστές αγκαλιές και τα αχνιστά δάκρυα των φίλων που αφήνουμε πίσω; Είναι ο τόπος που μας διώχνει, λόγω ανεργίας και ανέχειας ή ο τόπος που θα μας δεχτεί; Όταν φεύγουμε αναζητώντας το όνειρο, ή, έστω, αναζητώντας τα μέσα για μια σχοιχειώδη επιβίωση, τότε ποιος τόπος διεκδικεί την καρδιά μας;

Κρατώ το βιβλίο του Καραγιάννη εδώ και ώρα στα χέρια μου, έχοντας κολλήσει στην ίδια σελίδα. Άφησα τον Οδυσσέα Πανταζή να διατυπώνει τα δικά του εναγώνια και συνάμα αναπάντητα ερωτήματα, ενώ η εικόνα της Νάντιας, ο σπαραγμός στο πρόσωπό της, τα κόκκινα πρησμένα μάτια της, οι υγρές αγκαλιές των κοριτσιών γύρω της,  μου 'χουν αγκυλώσει τη σκέψη.
Τη Δευτέρα το θρανίο της θα μείνει κενό και βλέποντάς το θα θλίβομαι, επειδή ο ξεριζωμός θα είναι και πάλι ανάμεσά μας παρών. Επειδή μια πληθώρα ερωτημάτων θα μένουν αναπάντητα στο μυαλό μου κι άλλα τόσα στο βλέμμα των μαθητών.
Επειδή, ενώ θα γράφω στον πίνακα και θα μιλώ για τη διάταξη στο σύνολο των πραγματικών αριθμών, θα αναρρωτιέμαι παράλληλα  τι θα έλεγε  ο Αϊνστάιν, για τη σημερινή ... (επανα)διάταξη των αξιών...

Κυριακή 18 Νοεμβρίου 2012

«Ερευνητικές Εργασίες στο Λύκειο: Με αφορμή ένα βιβλίο»



ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ
Η ομάδα ΘΑΛΗΣ + ΦΙΛΟΙ και η Ε.Μ.Ε. Ροδόπης σας προσκαλούν στην ημερίδα με τίτλο:
«Ερευνητικές Εργασίες στο Λύκειο: Με αφορμή ένα βιβλίο»
Η εκδήλωση θα γίνει το Σάββατο 24 Νοεμβρίου στις 11:00 π.μ.
στην αίθουσα της Πολιτιστικής Κίνησης (απέναντι από το 3ο Γενικό Λύκειο Κομοτηνής)

 ΤΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΙΔΑΣ
11:00 Εισαγωγική εισήγηση
·           Θοδωρής Επταμηνιτάκης (Επιμορφωτής στις Ερευνητικές Εργασίες, 1ο ΓΕΛ Κομοτηνής): «Η Καινοτομία των Ερευνητικών Εργασιών στο Λύκειο: Κατανομή θεμάτων και Οργάνωση Ομάδων».
11:20 Στρογγυλό τραπέζι: Οι Ερευνητικές Εργασίες στην πράξη (μέρος α΄)
Τρεις εκπαιδευτικοί καταθέτουν την εμπειρία τους από την εφαρμογή του θεσμού της Ερευνητικής Εργασίας, ανταλλάσσουν απόψεις και συζητούν με το κοινό. Συμμετέχουν:
1.      Τάσος Στοϊκίδης (2ο ΓΕΛ Κομοτηνής): «Οι επιστήμες την εποχή των Πτολεμαίων», ερευνητική εργασία βασισμένη στο βιβλίο «Τα αστέρια της Βερενίκης» του Ντ. Γκετζ.
2.     Ανδρέας Λύκος (1ο ΓΕΛ Κομοτηνής): «Οι μεγάλες μαθηματικές ανακαλύψεις ως αποτέλεσμα της εξέλιξης του δυτικού πολιτισμού: Μεθοδολογία έρευνας», ερευνητική εργασία βασισμένη κυρίως στο βιβλίο «Από την παράνοια στους αλγόριθμους» του Απ. Δοξιάδη.
3.     Γιώργος Σουλιώτης (1ο ΓΕΛ Κομοτηνής): «Η Ερευνητική Εργασία  “ισορροπεί”  σε τεντωμένο σκοινί: Εμπειρίες από  το μάθημα της ερευνητικής εργασίας», ερευνητική εργασία με αναφορές στο βιβλίο «Αχμές, ο γιος του φεγγαριού» του Τ. Μιχαηλίδη.
12:30 Διάλειμμα
12:45 Στρογγυλό τραπέζι: Οι Ερευνητικές Εργασίες στην πράξη (μέρος β΄)
Τρεις εκπαιδευτικοί καταθέτουν την εμπειρία τους από την εφαρμογή του θεσμού της Ερευνητικής Εργασίας, ανταλλάσσουν απόψεις και συζητούν με το κοινό. Συμμετέχουν:
1.      Κυριαζής Παρασχίδης (Σχολικός Σύμβουλος Πρωτοβάθμιας Δράμας): «Οι μαθηματικές ιδέες στη λογοτεχνική παραγωγή. Μία πρό(σ)κληση για διδακτική αξιοποίηση», βασισμένη στα βιβλία «Ο θείος Πέτρος και η εικασία του Γκόλντμπαχ» του Απ. Δοξιάδη, «Πυθαγόρεια Εγκλήματα» του Τ. Μιχαηλίδη και «Logicomix» των Απ. Δοξιάδη και Χρ. Παπαδημητρίου.
2.     Χριστίνα Σταματοπούλου (1ο ΓΕΛ Κομοτηνής): «Λογοτεχνία και Μαθηματικά: Δύο διαφορετικοί κόσμοι συναντιούνται», ερευνητική εργασία βασισμένη στο βιβλίο «Πυθαγόρεια Εγκλήματα» του Τ. Μιχαηλίδη.
3.     Βασίλης Στεφανίδης (Μουσικό Σχολείο Κομοτηνής): «Ο κινηματογράφος προβάλλει μαθηματική λογοτεχνία», ερευνητική εργασία με αναφορές στα βιβλία «Η ακολουθία της Οξφόρδης» του Γκ. Μαρτίνεζ, «Ο αγαπημένος μαθηματικός τύπος του Καθηγητή» της Y. Ogawa κ.α.

Συντονιστής εκδήλωσης: Σπύρος Κιοσσές (Μουσικό Σχολείο Κομοτηνής)

Δευτέρα 5 Νοεμβρίου 2012

ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΤΗΣ ΟΜΑΔΑΣ ΘΑΛΗΣ+ΦΙΛΟΙ ΣΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ



Η ομάδα ΘΑΛΗΣ+ΦΙΛΟΙ
σας προσκαλεί στην ομιλία του
ΤΕΥΚΡΟΥ ΜΙΧΑΗΛΙΔΗ
Δρ. των Μαθηματικών, καθηγητή στη Μέση Εκπαίδευση,  μεταφραστή και συγγραφέα
με θέμα:
«ΤΟ ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟ – ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΟ ΑΦΗΓΗΜΑ»
την Παρασκευή, 9 Νοεμβρίου 2012, στις  20:00
στην Κεντρική Δημοτική Βιβλιοθήκη Θεσσαλονίκης
(Εθνικής Αμύνης 27)

     Η ομάδα ΘΑΛΗΣ+ΦΙΛΟΙ σε συνεργασία με την Κεντρική Δημοτική Βιβλιοθήκη συνεχίζει και φέτος τις εκδηλώσεις της, που έχουν στόχο αφενός την καλλιέργεια της Φιλαναγνωσίας, αφετέρου τη διασύνδεση των Μαθηματικών με τις λοιπές πτυχές του επιστητού.
    Μετά την επιτυχή εκδήλωση που πραγματοποιήσαμε στις 8 Σεπτεμβρίου με θέμα «Οι προτάσεις της ομάδας Θαλής + Φίλοι, για τις ερευνητικές εργασίες στο Λύκειο», συνεχίζουμε την  προσπάθειά μας με την εισήγηση του Τεύκρου Μιχαηλίδη, όπου θα μάθουμε πώς τα Μαθηματικά διεισδύουν στο χώρο του αστυνομικού αφηγήματος, για να δώσουν ένα νέο είδος, «Το μαθηματικό-αστυνομικό αφήγημα».
 Η είσοδος είναι ελεύθερη

Για περισσότερες πληροφορίες: Κατερίνα Καλφοπούλου,
                                                     kalfokat@gmail.com,
                                                   

Κυριακή 4 Νοεμβρίου 2012

ΕΝΑ ΜΙΚΡΟ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ

Από το βιβλίο της Λίας Μεγάλου Σεφεριάδη: Γλυκιά καλοκαιριάτικη βραδιά

 1936, 9 Μαΐου

Γλυκιά καλοκαιριάτικη βραδιά<<... ΟΙ ΜΕΡΕΣ ΠΕΡΝΟΥΣΑΝ κι η απεργία των καπνεργατών όχι μόνο δεν έλεγε να λήξει, αλλά συμπαρέσυρε κι άλλους κλάδους σε καθημερινές συγκρούσεις με την αστυνομία.
    Ώσπου έφτασε η μεγάλη αναμέτρηση της ενάτης Μαΐου. Ποτάμια κατέβαιναν οι εργάτες απ' την Τούμπα, την Καλαμαριά, το Βαρδάρι, το Γεντί Κουλέ, πλημμύριζαν το κέντρο της πόλης. "Ζήτω η απεργία!" "Κάτω οι εκμεταλλευτές!" "Δημοκρατία!" Ξέσπασε πόλεμος σε Εγνατία, Βενιζέλου, πλατεία Αριστοτέλους, Συγγρού, Κολόμβου, Μεγάλου Αλεξάνδρου. Έφιπποι χωροφύλακες, αντλίες, οδοφράγματα, στρατός, κατάρες, ξύλο κυνηγητό. Οι υποκόπανοι χτυπούσαν ανελέητα, σφυρίζανε οι σφαίρες. Κοντά στην Παναγία Χαλκέων έπεσε ο πρώτος νεκρός. Τάσος Τούσης, ετών τριάντα, αυτοκινητιστής. Τον τοποθέτησαν πάνω σε μια πεσμένη πόρτα, δίπλα η μάνα του θρηνούσε. Ένα παλληκάρι ξήλωσε τη φόδρα απ' το σακάκι του, την έβαψε στο αίμα του νεκρού και με το λάβαρο αυτό μπήκε στην κεφαλή της πορείας, ώσπου σωριάστηκε κι αυτός νεκρός. Ήταν ο Εβραίος Ματαράσσο. 
   Η λαοθάλασσα θέριευε. Θεριεύανε κι οι χωροφύλακες. Άρχισαν να σημαίνουν οι καμπάνες. Ο κόσμος συνέρρεε στον ματωμένο τόπο, γονάτιζε, απέθετε λουλούδια, "Επέσατε θύματα, αδέρφια  εσείς..."
   Το άλλο πρωί, σε μια στρατοκρατούμενη Θεσσαλονίκη, μυρίαδες λαού αποχαιρετούσαν τους δώδεκα νεκρούς τους. [Σημείωση δική μου: Διαβάστε τα ονόματα των νεκρών εδώ]
   Ο Δημήτρης απεχθανόταν την οχλοκρατία, τις ακρότητες γενικώς. Μόνο για την Υβόν αναγκάστηκε να υπερβεί τον κεντρώο εαυτό του. Ωστόσο τώρα έδειχνε προβληματισμένος απ' το άδικο αίμα.
   Άκουγε με προσοχή τον Παναγιώτη, που διάβαζε μεγαλοφώνως την καταγγελία του νέου ηγέτη των Φιλελευθέρων, του Θεμιστοκλή Σοφούλη: "Τα αιματηρά γεγονότα της Θεσσαλονίκης εξεπέρασαν κάθε προηγούμενην απάνθρωπον συμπεριφοράν του κράτους και των οργάνων του κατά της εργατικής τάξεως, της οποίας το μόνον αμάρτημα αφ' ότου υπάρχει είναι ότι ζητεί το ψωμί της και την στοιχειώδη καλυτέρευσιν της ζωής της. Με την έκτασιν που πήραν ενθυμίζουν τσαρικάς σφαγάς και προοιωνίζονται την εξέγερσιν των ψυχών. Το αίμα των πεσόντων θα πέσει επί τας κεφαλάς των οργάνων του κράτους, τα οποία με τόσην αναλγησίαν εσκότωσαν τους απεργούς, διά να μη διαταραχθή η χώνευσις των στομάχων ολίγων καπνεμπόρων και των καρχαριών του πλούτου".
   Ο Δημήτρης είδε τη μητέρα του να κάνει το σταυρό της. Ο νους του πήγε στον πεθερό του. Γνώριζε απ' τον Ζακ τη μονομανία του με τον Μπεναρόγια και πόσο ανακουφισμένος ένιωθε τώρα που η απεργία κατεστάλη. Δεν είπε κουβέντα. "Αυτά δεν είναι τίποτα", άκουσε κάποια στιγμή τον Παναγιώτη να λέει, "θα δούμε και πολύ χειρότερα..."  >>
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Από το παραπάνω απόσπασμα, προς το παρόν, κρατώ το: " κατά της εργατικής τάξεως, της οποίας το μόνον αμάρτημα αφ' ότου υπάρχει είναι ότι ζητεί το ψωμί της και την στοιχειώδη καλυτέρευσιν της ζωής της.", όπως ακριβώς το διατύπωσε ο Θεμιστοκλής Σοφούλης και όπως το αναδιατυπώνει η Λία Μεγάλου Σεφεριάδη στο βιβλίο της, για το οποίο εμείς -στη Λέσχη Ανάγνωσης 'Ζεύξις'- θα συζητήσουμε το Σάββατο, με αφορμή τα εκατό χρόνια από την απελευθέρωση της πόλης μας. 
Εκατό χρόνια και  χίλια, στην πόλη μας και σε κάθε πόλη, σε ολόκληρο τον πλανήτη, σε ολόκληρη την ιστορία της ανθρωπότητας δεν διακυβεύεται η "δημοκρατία", Δημήτρη, αλλά  η διασφάλιση του πώς "δεν θα  διαταραχθή η χώνευσις των στομάχων ολίγων καπνεμπόρων και των καρχαριών του πλούτου" κι αν αυτό διασφαλίζεται αποκλειστικά και μόνο με την παρουσία της αστυνομίας και με χρήση κρατικής βίας, όπως εσύ ισχυρίζεσαι, τότε οποιαδήποτε άλλη κουβέντα παρέλκει...

[Εκτός ίσως από το να σου υπενθυμίσω ότι, από όσο γνωρίζω, κόπτεσαι για την "παρακρατική βία". Αλλά ξεχνάς ή αμφισβητείς, μήπως, πως η παρακρατική είναι το παιδί της κρατικής και οι δυο τους αλληλοστηρίζονται και συμπορεύονται, άλλοτε με κουκούλες και άλλοτε απροκάλυπτα;]