Σάββατο 11 Μαΐου 2013

"ΟΛΟΙ ΟΙ ΚΑΘΗΓΗΤΕΣ ΕΙΝΑΙ ΛΑΜΟΓΙΑ" κι άλλες post hoc επισφάλειες που επισύρει η ατελής επαγωγή! !!

Το κλίμα των ημερών, εν όψει των Πανελλαδικών Εξετάσεων που αφορούν μια μεγάλη μερίδα της ελληνικής κοινωνίας, απαιτεί  - τουλάχιστον όσοι από εμάς εμπλεκόμαστε ενεργά στην εκπαίδευση - να στρατευθούμε στη διατήρηση της λογικής αντιμετώπισης των γενικότερων προβλημάτων, που ξεβράζονται από κάθε μεριά, από κάθε γωνιά και από τα χείλη (ή το πληκτρολόγιο) του κάθε πικραμένου...
Μέσα στη γενική αυτή απαίτηση, στρατεύομαι κι εγώ με σκοπό να μιλήσω για μια κατάσταση που θεωρούσα και θεωρώ άκρως επικίνδυνη για το μέλλον των παιδιών μας και της κοινωνίας γενικότερα. Αλλά δεν πρόκειται να εκθέσω εδώ τη θέση μου σχετικά με την προτεινόμενη από την ΟΛΜΕ απεργία, στην περίοδο των εξετάσεων, ούτε να αναλύσω το πώς τα πολιτικά μέτρα  οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια στην κατάρρευση της δημόσιας παιδείας, επειδή για αυτά μιλούν οι ειδικοί και επειδή, δυστυχώς, θεωρώ ότι σε μια κοινωνία που καταρρέει εξ ολοκλήρου η παιδεία δεν μπορεί να αποτελέσει εξαίρεση. Πολύ δε περισσότερο επειδή η παιδεία είναι ο τομέας που βάλλεται από όλους - μα όλους - ανεξαιρέτως, είτε είναι άμεσα σχετιζόμενοι με την εκπαίδευση, πολιτικοί, συνδικαλιστές, εκπαιδευτικοί, γονείς, μαθητές, είτε δεν έχουν καμιά άλλη σχέση πέρα από την προσωπική εμπειρία της μαθητικής τους θητείας, που - δυστυχώς και πάλι - για τους περισσότερους η σχολική ανάμνηση φαίνεται πως συμπεριλαμβάνει ποικίλα θλιβερά και τραυματικά γεγονότα, κάποια από τα οποία κόστισαν ακόμη και την παραίτηση από όνειρα ζωής.. Αλλά, δεν θα χρονοτριβήσω αναφέροντας σχετικά παραδείγματα, επειδή εύκολα μπορεί ο καθένας να τα εντοπίσει στα δικά του σχολικά βιώματα. 
Θα περάσω κατ' ευθείαν σε αυτό που με θλίβει και με προβληματίζει καθώς  - όχι αποκλειστικά τώρα, αλλά ειδικά τώρα που είναι το φλέγον θέμα της επικαιρότητας -  διαβάζω όλα αυτά τα σχόλια σε βάρος των εκπαιδευτικών που ο κάθε - για προσωπικούς του λόγους - πικραμένος, χωρίς πολλή σκέψη αναγορεύει ή δημοσιεύει όπου μπορεί. Εδώ θεωρώ πως η χρήση παραδείγματος είναι αναγκαία. Να ένα τυχαίο παράδειγμα.
Θα μπορούσε κάποιος να υπερασπιστεί τον υπογράφοντα του παραπάνω σχολίου, λέγοντας πως εκφέρει την προσωπική του άποψη και, μάλλον, θα είχε δίκαιο. Όμως αν το κέντρο βάρους δεν πέσει στον υπογράφοντα, και στον κάθε υπογράφοντα, και πέσει στα ίδια τα παιδιά, που σε μια υγιή κοινωνία τουλάχιστον πρέπει αυτά να αποτελούν το κέντρο βάρους της, τότε η παραπάνω υποκειμενική κρίση δεν θα πρέπει να μείνει ασχολίαστη.  
Γι' αυτό κι εγώ τη σχολίασα λέγοντας πως τη λαμογιά, την τεμπελιά και την απουσία ηθικών φραγμών τα παιδιά τα διδάσκονται από την κοινωνία, και πως το Λύκειο υστερεί, μπροστά σε μια κοινωνία που δεν αναχαιτίζεται.. 

Το ένα σχόλιο φέρνει το άλλο με αποτέλεσμα η διαδικτυακή στιχομυθία να αποκτήσει μάκρος, αλλά εγώ θα προβώ σε ... περικοπές και από την όλη μάλλον εποικοδομητική συζήτηση θα αναφέρω ένα δυο σχόλια, όσα απαιτούνται για να γίνει κατανοητή η μέθοδος της ...ατελούς επαγωγής και η επικινδυνότητα της κακής της χρήσης, που από άλλους -όρα πολιτικούς- γίνεται σκοπίμως και από άλλους λόγω ευκολίας ή και ... από έλλειψη στοιχειώδους παιδείας, δηλαδή Παιδείας!

Εν ολίγοις:  "Ξέρω έναν καθηγητή λαμόγιο. Άρα όλοι οι καθηγητές είναι λαμόγια" !

Αν ένας φιλόλογος αξιολογούσε τον παραπάνω συλλογισμό, νομίζω, θα τον χαρακτήριζε ως "γενίκευση επισφαλή και βεβιασμένη, που οδηγεί σε ατελή επαγωγή, επειδή στηρίζεται σε ανεπαρκή στοιχεία και χαρακτηρίζεται από στερεότυπα και προκαταλήψεις", [για περισσότερα φιλολογικά στοιχεία και άλλα σχετικά παραδείγματα, μπορεί κανείς να ανατρέξει στο ιστολόγιο του φίλου συναδέλφου Βασίλη Πρασσά, όπου το θέμα παρουσιάζεται εμπεριστατωμένα και διεξοδικά], αλλά αφού εγώ δεν είμαι φιλόλογος,  ως μαθηματικός θα περιοριστώ μόνο στις επισφάλειες που επισύρει ένας συλλογισμός που παραβλέπει τους στοιχειώδεις κανόνες της Λογικής, όταν ... λαϊκίζει και καταντά πιπίλα στα χείλη των πολλών, με αποτέλεσμα να διαμορφώνει σταδιακά και την αντίληψη των περισσότερων μαθητών.
Όχι τόσο των μικρών, που δεν έχουν ακόμη υποστεί τις κοινωνικές παρεμβάσεις στην προσωπικότητά τους, κι επομένως μπορούν να θαυμάζουν και να αγαπούν τον δάσκαλό τους, αλλά των άλλων, των μεγαλύτερων παιδιών και ειδικά όσων - έχοντας πρόωρα υποστεί  πλύση εγκεφάλου από τον περιβάλλοντα οικογενειακό χώρο, αλλά και τα ΜΜΕ για την ανεπάρκεια, την οκνηρία και τη λαμογιά των εκπαιδευτικών - διακατέχονται στο σχολείο τους από μια αίσθηση προκατασκευασμένης ναυτίας, έντονης καχυποψίας και - ενίοτε - έκδηλης αηδίας, με αποτέλεσμα να συμβάλουν άθελά τους στην... αυτο-εκπλήρωση της προφητείας!
Για να μην περιπέσω στην εμπαθώς εσφαλμένη λογική του υπογράφοντος τα παραπάνω σχόλια και εφαρμόσω τη δική του μέθοδο επισφαλούς γενίκευσης, λέγοντας: 
 "έχω γνωρίσει  μαθητές που υποφέρουν στο σχολείο,  άρα όλοι οι μαθητές υποφέρουν στο σχολείο", να ξεκαθαρίσω ότι, ως μαθηματικός, δεν μπορώ να αναγνωρίσω ως "τέλεια επαγωγή" καμία άλλην εκτός από αυτήν που στηρίζεται στην αρχή της καλής διάταξης και βρίσκει εφαρμογή στο σύνολο των φυσικών αριθμών. Όλες οι άλλες επαγωγές, που συνάγουν γενικευμένα συμπεράσματα από έναν πεπερασμένο αριθμό παρατήρησεων και δεδομένων, είναι ατελείς και κατά συνέπεια ανά πάσα στιγμή διαψεύσιμες. 
Επομένως, ενώ δεν δέχομαι ως έγκυρο τον συλλογισμό:
"Ξέρω έναν καθηγητή λαμόγιο. Άρα όλοι οι καθηγητές είναι λαμόγια"
θεωρώ απολύτως αληθή, έγκυρο και ... ωφέλιμο το συλλογισμό:
"Γνωρίζω τουλάχιστον έναν καθηγητή που ασκεί με πολλή αγάπη το λειτούργημά του. 
Άρα υπάρχουν καθηγητές που μπορούν να συμβάλουν θετικά στη διαμόρφωση της προσωπικότητας του παιδιού μου και να με βοηθήσουν να το μεγαλώσω σωστά".
 (το "σωστά" επιδέχεται κρίσεων και επικρίσεων, αλλά για οικονομία χρόνου τις παραβλέπω).

Η ερώτησή μου τώρα που απευθύνεται σε κάθε γονιό και σε κάθε εν δυνάμει γονιό είναι η εξής:
Ποιος από τους δύο παραπάνω συλλογισμούς πιστεύετε ότι είναι πιο χρήσιμος για σας και πιο αποτελεσματικός για τα παιδιά σας;

[Τα παιδιά σας... Πού είναι; Κάπου εδώ γύρω... Ώρα έχουν να φανούν... 
Μήπως είναι καρφωμένα μπροστά στην κονσόλα...για ρίξτε μια ματιά...]

Αναμφιβόλως κάποιος που νοιάζεται πραγματικά για τα παιδιά θα επιλέξει τον δεύτερο συλλογισμό επειδή θέλει να τα προφυλάξει, να τα υποστηρίξει και να τα διδάξει να έχουν εμπιστοσύνη πρώτα στον εαυτό τους και μετά στα λοιπά όντα του είδους τους, δηλαδή στους ανθρώπους (η επεξήγηση κρίνεται αναγκαία, επειδή δεν είναι δεδομένο ότι όλοι θυμούνται σε ποιο είδος έμβιων όντων ανήκουν).
Και επειδή πιθανόν θα υπάρξουν και γονείς που δεν θα ικανοποιηθούν ούτε με τον πρώτο ούτε με τον δεύτερο συλλογισμό, θεωρώ υποχρέωσή μου να αναφέρω και έναν τρίτο:
"Το παιδί μου απέτυχε παταγωδώς! Αλλά τι περιμένεις; Με τέτοιους αχρείους καθηγητές που είχε!"
Στον τρίτο αυτό συλλογισμό, όπου η σχέση αιτίου ( 'αχρείοι' καθηγητές) αποτελέσματος (παταγώδης αποτυχία μαθητή) δεν είναι λογική, αλλά χρονολογική, έχουμε ένα παράδειγμα "λογικού σφάλματος post hoc" πολύ χρήσιμο για όσους γονείς αποποιούνται τις δικές τους ευθύνες για τα παιδιά τους και αναζητούν άλλους υπαίτιους.
Και μια και αναφέρθηκε ήδη η "χρονολογική σχέση", να υπενθυμίσουμε ότι τα θεμέλια του χαρακτήρα μας μπαίνουν στην προσχολική μας ηλικία και τα χτίζουν οι γονείς, οι παππούδες και το στενό οικογενειακό μας περιβάλλον.
Είναι η κρίσιμη περίοδος που μαθαίνουμε να  εμπιστευόμαστε τον εαυτό μας! Αλλά για να το πετύχει ένα παιδί αυτό, δηλαδή για να μάθει να εμπιστεύεται τον εαυτό του, οφείλει - ως ον κοινωνικό και αλληλεπιδραστικό -  να σέβεται και να εμπιστεύεται  τους άλλους.
Όλους τους άλλους; Έ, όχι και όλους!
Καλόν είναι να αποφεύγουμε τις επισφαλείς και βεβιασμένες ... γενικεύσεις.
Αποδεικνύεται ότι βλάπτουν σοβαρά τη μαθητική υγεία των παιδιών μας.



13 σχόλια:

  1. Καλησπέρα σας. Συμφωνώ απόλυτα με όσα γράφετε. Πράγματι, οι γενικεύσεις είναι ολέθριες. Και η απαξίωση των γονιών προς τους εκπαιδευτικούς μέσω της γενίκευσης είναι άδικη.
    Πέρα από το παραπάνω θα ήθελα να θίξω ένα άλλο θέμα -το οποίο δε θεωρώ άσχετο. Όσα χρόνια έχω εργαστεί ως εκπαιδευτικός (5) εκείνο που έχω εντοπίσει μέσα στη σχολείο ως χώρο εργασίας και μ'ενοχλεί είναι, εκτός από την απαξίωση από κάποιους γονείς, η απαξίωση από εμάς τους ίδιους. Έχει γίνει η δουλειά μας μια ρουτίνα. Δεν ψάχνουμε με όρεξη κάτι το αλλιώτικο να κάνουμε. Αποθαρρυμένοι από την απαξίωση κάποιων γονιών και την αδιαφορία των μεγαλύτερων μαθητών, εκνευρισμένοι από την ευθυνοφοβία των διευθυντών μας να πάρουμε οποιαδήποτε πρωτοβουλία μέσα στις σχολικές ώρες, έχουμε κάνει το σχολείο μια βαρετή καθημερινότητα. Μόνο ψήγματα ενδιαφέροντος, ανατροπής και αλλαγής μπαίνουν μέσα στο μάθημα από όσους δεν το έχουν βάλει ακόμη κάτω. Χρειαζόμαστε έναν στόχο! Και χρειαζόμαστε φυσικά και αλληλεγγύη από τους γονείς και τους μαθητές αλλά και αποδοχή.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλησπέρα κι ευχαριστώ για το σχόλιο.
      Λέτε "Και χρειαζόμαστε φυσικά και αλληλεγγύη από τους γονείς και τους μαθητές αλλά και αποδοχή".
      Νομίζω πως η αλληλεγγύη είναι εκ των ων ουκ άνευ για την καλή λειτουργία της σχολικής πραγματικότητας. Η διδασκαλία είναι πράξη αλληλεπιδραστική, είναι μια μορφή έρωτα ...
      Αλλά ο ανεκπλήρωτος έρωτας συνήθως οδηγεί σε μαρασμό..
      Δεν αρκεί το μεράκι και ο "έρωτας" του εκπαιδευτικού για να επιφέρει τις αλλαγές που όλοι επιθυμούν στα σχολεία, πόσο μάλλον όταν λείπει η πολιτική βούληση. (και εδώ δεν λείπει απλώς, αντιστρατεύεται επί πλέον και τις ανάγκες των παιδιών, αλλά είναι μεγάλο το θέμα..)
      Το μεράκι του καθένα μας περιορίζεται σε έναν μικρόκοσμο και επηρεάζει θετικά λίγους μόνο μαθητές του, και σίγουρα πολύ λιγότερους από όσους θα επηρέαζε, αν είχε τη συμπαράσταση της πλειοψηφίας των γονέων και όχι των λίγων συνετών εκείνων ανθρώπων, που συνήθως είναι οι γονείς των μαθητών που αποτελούν το καλύτερο υλικό που διαθέτουμε (και από ηθικής πλευράς, εννοώ) στις τάξεις μας!

      Μακάρι να καταλάβουν οι γονείς και οι μαθητές, στην πλειοψηφία τους, ότι αν δεν απαξιώνουν συλλήβδην το σχολείο θα έχουν από τους καθηγητές τους παραδείγματα προς μίμηση, αλλά - αναμφιβόλως - και άλλα προς αποφυγήν.
      Χρειάζονται όλα για να βρει κανείς το δρόμο του..
      Το μόνο που δεν χρειάζεται είναι να παραιτείται από όλα επειδή πιστεύει πως δεν υπάρχει δρόμος.

      Καλή δύναμη.
      (κι εγώ μόνο τα τελευταία 7 χρόνια είμαι εκπαιδευτικός σε Δημόσιο Λύκειο...τα 20 προηγούμενα δίδασκα σε φροντιστήρια, όπου έχαιρα αποδοχής...
      Στο σχολείο αυτό δεν είναι αυτονόητο).

      Διαγραφή
    2. Ευχαριστώ πολύ! Να 'στε καλά.

      Διαγραφή
  2. Τα είπες μια χαρά , πάλι.Μπράβο. καλή δύναμη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Κατερίνα, είναι ό,τι πιο εύστοχο, ό,τι πιο ουσιώδες, ό,τι πιο σαφές, ό,τι πιο εμπεριστατωμένο έχω διαβάσει τον τελευταίο καιρό! Συγχαρητήρια!
    Η απαξίωση και η σπέκουλα που δεχόμαστε έχει έναν ξεκάθαρο στόχο: το δημόσιο σχολείο, το τελευταίο ίσως προπύργιο των δημόσιων αγαθών και δικαιωμάτων. Τίποτα δεν είναι τυχαίο! Ούτε όσοι επινοούν τη σχετική σπέκουλα, ούτε όσοι την διασπείρουν, ούτε όσοι λειτουργούν, συνειδητά ή ασυνείδητα, ως παπαγαλάκια.
    Πιστεύω βαθιά πως οι εναπομείνασες φωνές ενάντια σε όλα όσα το σύστημα "ετοιμάζει για μας, χωρίς εμάς"... (δεν θέλω να μακρηγορήσω) είναι οι δικές μας, των εκπαιδευτικών. Και γι΄ αυτό θέλουν να τις καταπνίξουν. Και οι μέθοδοι γνωστές, παλιές, δοκιμασμένες: η απαξίωση και η διασπορά "ενοχικών συμπλεγμάτων". Με την πρώτη μας απομονώνουν. Με τη δεύτερη μας κάνουν να σιωπούμε. Και ετοιμάζουν και μια τρίτη (Βλ. αξιολόγηση, αύξηση ωραρίου, συμπλήρωση ωραρίου, διατήρηση οργανικής κ.λπ.), την αγαπημένη του παππού Καίσαρα, το "διαίρει και βασίλευε", τον αλληλοσπαραγμό, τον κανιβαλισμό...
    Και απέναντι σ΄ αυτές τις άναρθρες κραυγές οφείλουμε να απαντήσουμε, όχι να με κραυγές, αλλά αρθρώνοντας έναν σαφή, τεκμηριωμένο και στοχευμένο λόγο….
    Μπράβο! Συνέχισε!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Να πώ και εγώ ένα «αγαπημένο» μου παράδειγμα:
    Όλοι γνωρίζουν , ότι στο Λύκειο, εφώ και 30-35 χρόνια, όλοι φέρνουν ψεύτικα (όχι πλαστά, ψεύτικα) δικαιολογητικά Ιατρού. ιδίως στην Γ΄Λυκείου. Αυτό το ΕΠΑΝΑΛΑΜΒΑΝΟΜΕΝΟ ΓΕΓΟΝΟΣ, είναι ΤΡΑΓΙΚΟ, ΓΕΛΟΙΟ, ΑΝΗΘΙΚΟ, κτλ Δεν ξέρω μάλιστα πώς το χαρακτηρίζω «ανήθικο» ενώ αποτελεί διαδεδομένο ΕΘΟΣ-ΣΥΝΗΘΕΙΑ (=ΗΘΟΣ)
    Απαράδεκτο, διότι ΕΜΕΙΣ, διδάσκουμε εμμέσως, εξ απαλών ονύχων, παιδάκια, ανήλικα, ότι εν Ελλάδι ο κάθε ένας μπορεί να προσκομίζει σε μια Δημόσια Υπηρεσία ένα ψεύτικο χαρτί και να κάνει την δουλειά του. 10 χρόνια προτείνω αλλαγή του καθεστώτος. Ταυτόχρονα, διακατέχομαι από αφόρητα αισθήματα ΑΗΔΙΑΣ, όταν ακούω ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΕΙΣ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΩΝ, ΧΩΡΙΣ ΠΡΟΤΕΙΝΟΜΕΝΕΣ ΛΣΕΙΣ. Αυτό το άηθες χυδαίο φαινόμενο, ενδημεί εν Ελλάδι και θεωρείται φυσιολογικό, ενώ είναι γελοιοδέστατο. Σπεύδψ λοιπόν να προτείνω λύση ανάλογη της ρύθμισης στα ΙΕΚ:
    Δεν υπάρχουν παρουσίες, αλλά υποχρεωτικές παρουσίες και δεν προάγεσαι σε ένα μάθημα αν δεν συγκεντρώνεις λ.χ. το 80% των συνολικών δυνητικών παρουσιών σε ένα μάθημα, ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΩΣ ΛΟΓΟΥ. Οι γονείς ενημερώνονται για τις απουσίες των τέκνων τους με κωδικούς που τους παρέχει το Σχολείο σε καθημερινή βάση. Οι παρουσίες (και απουσίες) καταχωρίζονται σε βάση δεδομένων προσβάσιμη από το διαδίκτυο με κωδικούς. Όποιος γονέας δεν έχει πρόσβαση στο διαδίκτυο, είτε από το σπίτι του, είτε από φιλικό του σπίτι, είτε από την εργασία του, είτε από ιντερνέτ καφέ, είτε από έξυπνο τηλέφωνο, είτε από μη έξυπνο (μέσω SMS που θα του στέλνει το Σχολείο με χρέωση 2 λεπτών του ευρώ) θα του αφαιρείται η κηδεμονία των τέκνων του ! (Όποιος έχει αντίλογο σε αυτό, να τον ακούσω προσεκτικά, να καταλάβω αν είμαι υπερβολικός) Εννοείται, ότι θα γίνουν και σεμινάρια για τους γονείς...
    Παρακαλώ αντίλογο και Δημόσια κριτική της άποψής μου!
    Φυσικά, αντιλαμβάνεστε ότι είμαι ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΕΝΤΟΣ ΘΕΜΑΤΟΣ, αφού αυτό το γεγονός (της εκτεταμένης χρήσης ψεύτικων Ιατρικών πιστοποιητικών) αποτελεί διαμόρφωση ήθους από τους μικρούς υποψήφιους πολίτες αυτού του τόπου.
    Και, επίσης παρακαλώ, να μου δοθεί μια εξήγηση, γιατί υποκινώ διαρκώς αυτό το θέμα, ενώ έχει υποπέσει, υποπίπτει καθημερινώς, στην αντίληψη ΠΑΝΤΩΝ ΤΩΝ ΣΥΝΕΔΕΛΦΩΝ ΜΑΣ.... ΑΡΧΑΙΟΘΕΝ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δεν είσαστε καθόλου εκτός θέματος.
      Είναι νομίζω η ευκαιρία να μπουν όλα τα θέματα και όλα τα κακώς κείμενα στο τραπέζι.
      Και, ναι, οι 'ανεπαρκείς' γονείς να υφίστανται συνέπειες, ακριβώς όπως και οι ανεπαρκείς καθηγητές.
      Όποιοι νομίζουν ότι το να είσαι 'γονιός' είναι κάτι που προκύπτει αυθόρμητα, είναι εκτός θέματος...
      Θέλει ειδική αγωγή.

      Διαγραφή
  5. Καλημέρα Κατερίνα..πολύ όμορφο κείμενο..που όντως υπερασπίζεται το λειτούργημα του Εκπαιδευτικού...γιατί δυστυχώς έχω τις ενστάσεις μου στο κατά πόσο τα ανώτατο συνδικαλιστικό όργανο...των λειτουργών Μέσης Εκπαίδευσης..έχει την ευαισθησία και την διάθεση..ξεπερνώντας μικροκοματικές σκοπιμότητες και μεροληπτώντας...ως προς τα προσωπικά συμφέροντα μελών του..Προεδρείου να υπερασπιστεί την καθημερινή δουλειά του Εκπαιδευτικού....!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δυστυχώς το παιχνίδι είναι (κατά 99.9%) πουλημένο από την αρχή.

      Διαγραφή
    2. Και κυρίως φαίνεται από τη ρηχή επιχειρηματολογία των συνδικαλιστών που ούτε καν αναφέρουν βασικά καθημερινά προβλήματα του εκπαιδευτικού της τάξης και της πράξης, επομένως... τα συμπεράσματά δικά σας.

      Διαγραφή
    3. Ίσως να μην τα γνωρίζουν τα καθημερινά προβλήματα της τάξης και της πράξης, αφού ο φυσικός τους χώρος δεν είναι αυτός. Αλλά δεν απαντώ για να υπερασπιστώ τους συνδικαλιστές, αλλά επειδή θεωρώ ότι αν περιορίσουμε τη συζήτηση στο θέμα των πολιτικών και των συνδικαλιστών, καίμε το μόνο χαρτί που διαθέτουμε εμείς, αν το διαθέτουμε. Να εξηγήσουμε στους γονείς, πολυφωνικά και πολυτροπικά και για όσο ζούμε και κάνουμε αυτή τη δουλειά πως οι βεβιασμένες γενικεύσεις που κάνουν και καταλήγουν σε συμπεράσματα όπως το "ΟΛΟΙ οι καθηγητές είναι λαμόγια", είναι βλαβερά για τα ίδια τους τα παιδιά που τα καταδικάζουν να ... κόβουν φλέβες στο σχολείο. Το σχολείο πολλοί εμίσησαν, τη μόρφωση κανείς..
      Το σωστό είναι να λέμε:
      Υπάρχουν καθηγητές λαμόγια και καθηγητές τεμπελαράδες και μερικοί φοβικοί κι άλλοι φοβισμένοι, αλλά υπάρχουν και κάποιοι που αγαπούν πολύ τη δουλειά τους και την κάνουν καλά.
      Όπως και σε όλες τις άλλες δουλειάς άλλωστε υπάρχει μια μεγάλη γκάμα χαρακτήρων και δυνατοτήτων. Αν προετοιμάζει κάποιος το παιδί του, απαξιώνοντας τους καθηγητές, καταστρέφει τη δυναμική του παιδιού του πρωτίστως και όχι των καθηγητών.
      Αυτά.
      Κι αν καταλάβουν οι πολλοί τι λέω ...
      Οι πολλοί; Χλωμό.. Έστω, ας το καταλάβουν λίγοι, όσοι μπορούν, κι ας βοηθήσουν τα παιδιά τους διδάσκοντάς τα να μην κάνουν καταστροφικές και ολέθριες γενικεύσεις.

      Διαγραφή
    4. Συμφωνώ ότι δεν μπορεί να είναι τόσο εκφυλισμένο το θέμα. Δυστυχώς όμως, έχω παρατηρήσει ότι ακόμη και εκπαιδευτικοί γονείς τυχαίνει να απαξιώνουν τους δασκάλους των δικών τους παιδιών στο δημόσιο σχολείο - και έχουν απαράδεκτες αξιώσεις από αυτούς. Τι να περιμένει κανείς από τους υπόλοιπους;

      Διαγραφή
    5. Σ' αυτό το τελευταίο δεν έχεις καθόλου άδικο Χριστίνα. Κι εγώ το έχω παρατηρήσει και στεναχωριέμαι διπλά σε τέτοιες περιπτώσεις.
      Προέχει φαίνεται σε κάποιους, ανεξαρτήτως επαγγέλματος, να φαίνονται οι ίδιοι καλοί κατηγορώντας άλλους, ακόμη κι αν αυτό τελικά βλάπτει τα ίδια τα παιδιά τους. Ή μπορεί απλά τα κριτήριά τους να μην είναι και τόσο αναπτυγμένα, παρόλο το επάγγελμά τους, το οποία άλλωστε δεν εξασφαλίζει κατ' ανάγκην και τη δέουσα "παιδεία" σε όποιον το ασκεί.

      Παρεμπιπτόντως να πω ότι το σχόλιο στο facebook, το οποίο μου έδωσε την αφορμή για την παραπάνω ανάρτηση είναι γραμμένο από παιδί (σχεδόν σαράντα ετών πλέον) παλιού καθηγητή...

      Διαγραφή